Τα παιδιά ξεκινούν το ταξίδι της ζωής χωρίς αποσκευές. Με οδηγό το οικογενειακό περιβάλλον και σύμμαχο το ένστικτο τους και τα συναισθήματα τους προσπαθούν να μάθουν τον κόσμο μέσα από τις καθημερινές τους εμπειρίες. Οι γονείς είναι παρόντες, για να δίνουν τα κατάλληλα ερεθίσματα και να στηρίζουν τα παιδιά σε κάθε τους βήμα. Είναι οι πρώτοι δάσκαλοι ενός παιδιού και είναι βέβαιο πως θα απολαύσουν αυτό τον ρόλο. Πόσο ενδιαφέρον θα ήταν όμως, αν οι ρόλοι αντιστρέφονταν; Αν τα παιδιά γίνονταν δάσκαλοι και οι γονείς μαθητές; Τι θα μπορούσαν να μας διδάξουν άραγε, αν βρέφη και νήπια έπαιρναν τη σκυτάλη της διδαχής στα χέρια τους;
Να γελάμε
Τα νήπια γελούν έξι φορές περισσότερο από τους ενήλικες. Τα νήπια θα γελάσουν αβίαστα και χωρίς δεύτερη σκέψη πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας. Αν αναλογιστεί κανείς ότι το γέλιο σύμφωνα με παγκόσμιες μελέτες είναι το μυστικό της μακροζωίας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι ενήλικες θα πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμα των νηπίων.
Ένας από τους σημαντικότερους λόγους που γελούν τα νήπια είναι η έμφυτη ικανότητα τους να ζουν στο παρόν. Οι ενήλικες συνήθως βαραίνουν τις σκέψεις τους με πράγματα που συνέβησαν στο παρελθόν ή γεμίζουν με άγχος την καθημερινότητα τους σχεδιάζοντας το μέλλον. Το να ζει κάποιος μόνο για το παρόν σίγουρα είναι ακατόρθωτο, αξίζει όμως μια παύση μέσα στην ημέρα για να χαρεί το τώρα και να βιώσει τη στιγμή. Να αδειάσει το μυαλό του και να απολαύσει το τώρα με όλες του τις αισθήσεις. Να μοιραστεί στιγμές με τα παιδιά του και τότε είναι σίγουρο πως θα βρεθούν πολλοί λόγοι, για να γελάσει. Άλλος ένας εξίσου σημαντικός λόγος για τον οποίο τα νήπια διασκεδάζουν και γελούν είναι ότι βρίσκουν χαρά στα πιο απλά πράγματα. Για τα νήπια όλα είναι μια καινούρια εμπειρία και για αυτό τα αντιμετωπίζουν όλα με θαυμασμό, ενθουσιασμό και χαρά. Ο ήχος της κουτάλας που χτυπάει στην κατσαρόλα, το λουλούδι που άνθισε στη γλάστρα, η μαμά που τραγουδάει στο μπάνιο, η τσουλήθρα στην παιδική χαρά. Για τους ενήλικες όλα αυτά είναι πράγματα που έχουν δει πολλές φορές, δεν τους κάνουν πια εντύπωση.
Όσες φορές όμως και αν συνέβησαν, η αξία τους δεν χάνεται απλά για τους ενήλικες περνάει σε δεύτερη μοίρα. Το άρωμα όμως του λουλουδιού που άνθισε είναι πάντα υπέροχο, το τραγούδι κατά τη διάρκεια του μπάνιου είναι σημαντικό που συμβαίνει ακόμα, η κουτάλα χτυπάει στην κατσαρόλα γιατί φροντίζεται η διατροφή της οικογένειας. Κι αν όλα αυτά δεν μας πείσουν, ας συνειδητοποιήσουμε πως και για μας όλα αυτά είναι καινούρια. Είναι καινούρια γιατί αυτή τη φορά τα βιώνουμε μαζί με τα παιδιά μας.
Την ισότητα των δύο φύλων
Τα νήπια δεν έχουν συναίσθηση και συνειδητότητα του φύλου τους. Αν τα παρατηρήσουμε, λοιπόν, μπορούν εύκολα να καταρριφθούν πολλά κοινωνικά στερεότυπα. Τα περισσότερα από αυτά βασισμένα σε υλικά αγαθά, πράγματα χωρίς σημασία για τα νήπια.
Τόσο τα αγοράκια όσο και τα κοριτσάκια κατά τη διάρκεια της νηπιακής ηλικίας είναι πλήρως ελεύθεροι άνθρωποι. Έχουν τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια δικαιώματα. Ένα νήπιο ανεξαρτήτως φύλου θα κλάψει όταν χτυπήσει ή όταν πονέσει ή όταν θέλει να διεκδικήσει κάτι. Με την ίδια ευκολία θα ζητήσει και θα προσφέρει αγκαλιές και φιλιά. Με τον ίδιο τρόπο θα θυμώσει, θα λυπηθεί, θα χαρεί. Με την ίδια ευκολία θα εκφράσει τα συναισθήματα του είτε είναι αγόρι είτε είναι κορίτσι.
Το ίδιο ισχύει και για το παιχνίδι τους. Τα νήπια θα παίξουν με όποιο παιχνίδι τους κίνησε την περιέργεια κυρίως με σκοπό να μιμηθούν τους ενήλικες. Αγόρια και κορίτσια θα παίξουν με την κουζίνα προσποιούμενα πως μαγειρεύουν. Κορίτσια και αγόρια θα παίξουν κλέφτες και αστυνόμους, θα προσπαθήσουν να "γιατρέψουν" τα παιχνίδια τους, θα παίξουν επιτραπέζια. Ανεξαρτήτως φύλου θα παίξουν με μπάλες, θα σκαρφαλώσουν στην παιδική χαρά, θα κάνουν κούνια. Και φυσικά στο παιχνίδι τους αγόρια και κορίτσια είναι μαζί. Μπορούν να συνεργάζονται, μπορούν να λύνουν τις διαφωνίες τους, μπορούν να διασκεδάζουν.
Τα νήπια επίσης ποτέ δεν θα ασχοληθούν με το ντύσιμο τους. Δεν θα σκεφτούν ποτέ χρώματα, υφάσματα, σχέδια. Αυτό που θέλουν είναι να είναι μαλακά και να μην τα εμποδίζουν στο παιχνίδι τους. Μεγαλώνοντας όλα αυτά αλλάζουν και οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα φύλα ορίζονται. Οι περισσότερες από αυτές έχουν λογική βάση, κάποιες όμως σαφώς χρειάζονται επανεξέταση.
Την αποδοχή του διαφορετικού
Οι παιδικές χαρές είναι γεμάτες νήπια. Και όχι μόνο. Τα πάρκα, οι παραλίες, οι παιδότοποι. Παντού υπάρχουν παιδιά νηπιακής ηλικίας. Αν τα παρατηρήσουμε εύκολα θα δούμε ότι το μόνο τους κριτήριο για την επιλογή συντρόφου στο παιχνίδι τους είναι να ταιριάζουν οι επιθυμίες τους και να περνάνε καλά μαζί. Καμία εθνικότητα, καμία γλώσσα, θρησκεία, φυλή, χρώμα δεν είναι ικανό να αποτελέσει εμπόδιο. Τα νήπια αποδέχονται τους γύρω τους με μόνο κριτήριο αν ταιριάζουν τα θέλω τους. Αν μπορούν να συνεργαστούν, να μοιραστούν, να περάσουν καλά. Όλα τα υπόλοιπα δεν τα βλέπουν καν. Όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες αυτής της συμπεριφοράς και τις περισσότερες φορές την αντιμετωπίζουμε με θαυμασμό. Παιδιά διαφορετικής ηλικίας, καταγωγής, ακόμα και παιδιά που μιλούν διαφορετική γλώσσα ή δεν μιλούν καθόλου βρίσκουν τρόπο να επικοινωνήσουν και να συμπράξουν ομαλά. Είναι σίγουρα μια ικανότητα που πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. Ένα χαρακτηριστικό άξιο σεβασμού και αξίζει να το μιμηθούμε και οι ενήλικες.
Την άδολη αγάπη
Παρατηρώντας τα νήπια, κατανοώντας τη συμπεριφορά τους, αξιολογώντας τις επιλογές τους καταλαβαίνουμε πως βλέπουν τον κόσμο μόνο μέσα από τα μάτια της αγάπης. Εμπιστεύονται όποιον τα κάνει να νιώθουν ασφάλεια. Κάνουν παρέα με όποιον βρίσκουν ενδιαφέροντα. Προσφέρουν φιλιά και αγκαλιές σε όποια εκείνα θέλουν και αγαπούν. Αγαπούν ακούγοντας μόνο τη φωνή της καρδιάς τους και όχι από συμφέρον. Χωρίς να μετράνε τι σου έδωσαν και αν αντιστοιχεί με αυτό που εσύ πρόσφερες.
Τα νήπια δεν θα διστάσουν να δείξουν την αγάπη τους και ακόμα και όταν δεν μιλάνε βρίσκουν τρόπο να την κοινοποιήσουν. Απλώνουν τα χεράκια τους για να έρθουν κοντά μας, μας κοιτούν επίμονα στα μάτια, γκρινιάζουν για να μην φύγουμε από δίπλα τους, μας χαρίζουν δώρα.
Επίσης τα νήπια έχουν την εξαιρετική ικανότητα να ξεχνούν και να συγχωρούν. Ακόμα και όταν έχουν δεχθεί συμπεριφορές που τα πλήγωσαν τις ξεχνούν και συγχωρούν τους ανθρώπους που αγαπούν. Η αγάπη των νηπίων κρύβει ένα κομμάτι θεϊκής αγάπης, απόλυτης αποδοχής και συγχώρεσης. Φαντάζει ουτοπικό αλλά αν ο κόσμος των ενηλίκων λειτουργούσε με γνώμονα τη νηπιακή αγάπη, η εξέλιξη του θα ήταν τελείως διαφορετική.
