Άγχος για το σχολείο (η πλευρά του γονιού): Τρόποι αντιμετώπισης

Νιώθετε και εσείς ανησυχία και σκίρτημα στη σκέψη ότι σε λίγες μέρες θα ανοίξουν τα σχολεία; Μήπως από τη μία χαίρεστε για το παιδάκι σας που πλέον μεγάλωσε και πάει σχολείο, αλλά την ίδια στιγμή νιώθετε και μια λύπη που θα το αποχωριστείτε;

Γιατί αγχωνόμαστε αλήθεια οι γονείς ;

Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με το νέο ξεκίνημα στη ζωή του παιδιού μας είναι λογικό να μας κατακλύζουν έντονα και διφορούμενα συναισθήματα, όπως άγχος , ανησυχία, φόβος, λύπη, στενοχώρια, ενθουσιασμός, χαρά.

Ως τώρα ήταν κάτω από τις φτερούγες μας και ξαφνικά πρέπει να τα εμπιστευτούμε στις δεξιότητες άλλων ανθρώπων, που ούτε καν γνωρίζουμε! Ακόμα και όταν έχουμε μεγαλύτερα παιδιά συχνά τείνουμε να ανησυχούμε για την πρόοδο και την προσαρμογή τους στα νέα δεδομένα.

Πλέον δεν έχουμε τον έλεγχο της κατάστασης και η φωνούλα στο μυαλό μας αρχίζει να διεκδικεί χώρο θέτοντας συνεχώς ερωτήσεις του τύπου:

• Θα του αρέσει το σχολείο ;
• Κι αν βάλει τα κλάματα και δεν είμαι εκεί, θα το καθησυχάσουν οι δασκάλες;
• Θα κάνει φίλους ή θα είναι όλη την ώρα μόνο του;
• Θα είναι άραγε καλή η δασκάλα του;
• Θα μπορέσει να ακολουθήσει τους νέους κανόνες;
• Θα φάει το κολατσιό που του έφτιαξα ή μήπως παρασυρθεί από τα άλλα παιδάκια και αρχίζει να ζητάει ανθυγιεινά σνακ;
• Κι αν κάποιο άλλο παιδάκι το εκφοβίσει;
• Κι αν χτυπήσει ή αρρωστήσει και με χρειαστεί;
• Θα καταλαβαίνει τη δασκάλα ;
• Θα μιλήσει αν χρειαστεί κάτι;

Αυτές οι σκέψεις όμως πυροδοτούν και διατηρούν ένα φαύλο κύκλο με εμάς στη μέση να προσπαθούμε να δώσουμε λύσεις πολλές φορές με άκαρπο και άγονο τρόπο.

Πώς να διαχειριστώ λοιπόν το άγχος μου;

Αρχικά χρειάζεται να μάθω να αφουγκράζομαι τα συναισθήματα μου!

Αναγνωρίζοντας την ύπαρξη του  άγχους μου, δίνω τη δυνατότητα στον εαυτό μου να το γνωρίσει και να το διαχειριστεί αναπτύσσοντας τις κατάλληλες στρατηγικές.

Μερικές ιδέες είναι:

• Να καταγράψω και να ταξινομήσω τα άγχη μου βάσει της έντασής τους, ώστε σταδιακά να αρχίσω να τα αντιμετωπίζω, ξεκινώντας από τα πιο εύκολο. Τι είναι αυτό που με αγχώνει περισσότερο τώρα που ξεκινούν τα σχολεία; Είναι ότι θα μείνω μόνη στο σπίτι, ανησυχώ πως δε θα τα καταφέρει το παιδί στο σχολείο χωρίς εμένα από πάνω ή μήπως δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στο εκπαιδευτικό σύστημα;
• Να ενημερωθώ και να αναπτύξω τακτικές για αντιμετώπιση του άγχους μου (ασκήσεις χαλάρωσης, περπάτημα, κάποιο χόμπι) και τρόπους αυτοφροντίδας (υγιεινή διατροφή, ξεκούραση, μικρά διαλείμματα από υποχρεώσεις ή εργασία).
• Να δημιουργήσω σχέσεις υποστήριξης με τους εκπαιδευτικούς, με άλλους γονείς, με φίλους, με τον/την σύζυγο.
• Να αναπτύξω τις επικοινωνιακές μου δεξιότητες με το παιδί μου. Αυτό σημαίνει ότι ακούω ότι μου μεταφέρει το παιδί, όταν επιστρέφει από το σχολείο (αν το παιδί περνάει καλά θα νιώσω και εγώ πιο ήρεμη) και παρατηρώ τη συμπεριφορά του για αλλαγές.
• Να ενισχύσω τις σχέσεις μου με τους εκπαιδευτικούς, έχοντας κατά νου ότι είναι σύμμαχοί μου στην εξέλιξη του παιδιού μου. Πλέον τα περισσότερα σχολεία είναι επανδρωμένα με κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, ενισχυτική διδασκαλία, που βοηθούν τα παιδιά. Επιπλέον μπορώ πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς να συζητήσω με τη δασκάλα για όσα με αγχώνουν.
• Να ενημερωθώ για τα πρακτικά θέματα από τη δασκάλα, για το πως μπορώ να βοηθήσω αποτελεσματικά το παιδί στο σπίτι.
• Να δείξω εμπιστοσύνη τόσο στο παιδί μου, όσο και στη σχολική κοινότητα. Όλοι οι εκπαιδευτικοί είναι καταρτισμένοι και έτοιμοι να βοηθήσουν .
• Να δώσω τον απαραίτητο χρόνο προσαρμογής στο παιδί και σε μένα. Σταδιακά μαθαίνουμε όλοι  τη νέα ρουτίνα που πρόκειται να ακολουθήσουμε και οργανώνουμε το πλάνο – οδηγό μας (ώρες ύπνου για γευμάτων, ώρες μελέτης και δραστηριοτήτων, ώρες παιχνιδιού και οθόνης)
• Να μην επιτρέψω σε δικές μου παιδικές αρνητικές εμπειρίες του σχολείου να επηρεάσουν τη καθημερινότητα μου ή του παιδιού μου. Η επιδίωξη μου είναι το παιδί μου να έχει μια εύκολη διαβίωση σχολική που θα φέρνει χαμόγελο στο πρόσωπο του, αλλά και στην οικογένεια μας.
• Να θέτω ρεαλιστικές προσδοκίες. Ειδικά για τα παιδάκια που πρωτοπάνε σχολείο δεν πειράζει αν δεν κάνουν από την αρχή  τέλεια  γράμματα. Γι' αυτό και  δεν ακυρώνουμε την προσπάθεια τους σβήνοντας, βρίζοντας ή προσάπτοντας «χαριτωμένους» χαρακτηρισμούς. Κανείς μας δεν είναι τέλειος άλλωστε!
• Να προσπαθήσω να μη μεταφέρω το άγχος μου στο παιδί, φροντίζοντας όχι μόνο τις δικές του ανάγκες, αλλά και τις δικές μου.