Ανατροφή: Δύο βήματα από το όνειρο, ένα από τον ρεαλισμό
Παιδιά, γονείς, άνθρωποι απλοί καθημερινοί. Ενήλικες που γινόμαστε γονείς έχοντας αφήσει σε μια άκρη του μυαλού μας όνειρα, παιδικά μας απωθημένα, επιθυμίες απραγματοποίητες αλλά όχι ξεχασμένες. Κάπως έτσι αρχίζουμε να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας προσφέροντας απλόχερα όσα οι ίδιοι έχουμε στερηθεί υλικά αγαθά ή μη, φτάνοντας κάποιες φορές σε σημείο υπερβολής. Με αυτόν τον τρόπο τα παιδιά, συχνά παίρνουν το μήνυμα ότι είναι οι κυρίαρχοι του κόσμου και ότι μπορούν να έχουν ό,τι ζητήσουν χωρίς να καταβάλλουν την παραμικρή προσπάθεια. Οι μικροί πρίγκιπες και πριγκίπισσες αναπτύσσουν έναν ιδιαίτερο εγωισμό και αποκτούν μια αντίληψη για τον εαυτό τους που δεν ανταποκρίνεται όμως στην πραγματικότητα.
Στο σχολείο...
Ξεκινώντας λοιπόν τα παιδιά - που έχουν λάβει μια αντίστοιχη ανατροφή από τους γονείς τους - το σχολείο έχοντας ένα υπεραναπτυγμένο εγώ, αδυνατούν να ενταχθούν σε μια ομάδα, παρουσιάζουν δυσκολία προσαρμογής, ενώ ταυτόχρονα δείχνουν απροθυμία να πειθαρχούν στις οδηγίες των δασκάλων τους. Εμφανίζουν συχνά την τάση να εκδηλώνουν κάποιας μορφής επιθετικότητα και αντιδρούν με τρόπους φαινομενικά ανεξήγητους. Στην πραγματικότητα προσπαθούν -συνήθως υποσυνείδητα- να εκδηλώσουν τη δυσαρέσκειά τους και να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Επιθυμούν με κάθε τρόπο να δηλώσουν ουσιαστικά την ύπαρξή τους, που μοιάζει να χάνεται στο σύνολο, καθώς δεν βρίσκονται στο επίκεντρο του κόσμου, αλλά μόνο του μικρόκοσμου που έχουν πλάσει οι γονείς για εκείνα.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Αν πράγματι έχουμε δημιουργήσει στα παιδιά μας αυτή την αίσθηση ανωτερότητας κι εγωισμού σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά, τότε είναι σημαντικό, όσο πιο έγκαιρα είναι δυνατό, να προσπαθήσουμε να αναθεωρήσουμε και να τους δείξουμε -προσφέροντάς τους το παράδειγμα της δικής μας πλέον ζωής- την αξία της ομάδας και του συνόλου. Είναι μεγίστης σημασίας τα παιδιά ν΄αντιληφθούν ότι η κοινωνία μας αποτελείται από πολλές ξεχωριστές μονάδες που όταν συνενώνονται και γίνονται ομάδες, είναι πιο δυνατές. Η ένωση και η κοινή δράση οδηγούν στην εξέλιξη και την πρόοδο.
Μια ιδέα...
Ένας ιδιαίτερα παραστατικός τρόπος για να δείξουμε στα παιδιά μας ότι αποτελούμε μέρος ενός συνόλου, είναι να μελετήσουμε μαζί τους μία υδρόγειο σφαίρα. Γυρίζοντάς την και εξετάζοντας τα πολλά και διαφορετικά μέρη πάνω στον χάρτη του πλανήτη μας, μιλώντας τους για την παγκόσμια ιστορία και αλληλεπίδραση, θα τους δώσουμε να κατανοήσουν πώς ένα γεγονός που συμβαίνει σε ένα σημείο του κόσμου μας έχει αντίκτυπο και στον υπόλοιπο, καθώς μοιάζουμε να αποτελούμε ένα κομμάτι του παγκόσμιου παζλ. Το κάθε κομμάτι προσδίδει κάτι μοναδικά ξεχωριστό στη συνολική εικόνα, το οποίο αν λείψει αυτόματα θα επηρεαστεί η μορφή της με τρόπο καθοριστικό και πολυποίκιλο.
Συμπέρασμα
Γίνεται σαφές ότι οι γονείς έχουν αναλάβει τον ιδιαίτερα απαιτητικό ρόλο της ανατροφής των παιδιών τους, από την οποία θα εξαρτηθεί κατά ένα μεγάλο βαθμό η ψυχοπνευματική υγεία και η πορεία της ζωής τους. Είναι καίριας σημασίας λοιπόν εκείνοι, να παρουσιάζουν στα παιδιά μια ρεαλιστική εικόνα της ζωής σύμφωνα πάντα με την ηλικία τους, έχοντας κατά νου ότι παιδική ηλικία δεν σημαίνει αποφυγή της πραγματικότητας, δημιουργία ενός επίπλαστου ονειρικού κόσμου και ενός γιγαντιαίου εγώ που πολύ γρήγορα θα κληθούν εκείνα να αποδομήσουν. Αντίθετα αυτή η υπέροχη ηλικία αποτελεί έναν προθάλαμο που αν οικοδομηθεί με σύνεση, όνειρο κι ενσυναίσθηση, η είσοδος στο κυρίως οικοδόμημα της ζωής θα είναι αδιαμφισβήτητα ευοίωνη και ελπιδοφόρα.