Η ευγένεια αποτελεί στάση ζωής . Έναν αυθεντικό τρόπο να υπάρχουμε σε μία εποχή κοινωνικής απομόνωσης και επιθετικής προσέγγισης των θεμάτων που μας συμβαίνουν.
Το να ενσωματώσουμε την ευγένεια στον τρόπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας, δεν έγκειται μόνο στο να τους δώσουμε κάποιες οδηγίες για το πως θα συμπεριφέρονται. Αφορά περισσότερο στον τρόπο που εμείς αλληλεπιδρούμε με τα ίδια αλλά και με τους συνανθρώπους μας.
Όταν τα παιδιά από μικρά, μας ακούν να μιλάμε με αγένεια, να διακόπτουμε το συνομιλητή μας, να επικρίνουμε τα ίδια ή άλλον, να βρίζουμε κάποιον ή ακόμα και να κάνουμε αγενείς χειρονομίες και να είμαστε επιθετικοί, προφανώς λαμβάνουν το μήνυμα ότι αυτός είναι ένας αποδεκτός τρόπος να συμπεριφέρεται κανείς. Η επόμενη κίνησή τους λοιπόν θα είναι να μας μιμηθούν, καθώς αποτελούμε πρότυπα για εκείνα.
Κατά τη διάρκεια της ανατροφής τους μπορούμε να τα διδάξουμε μία πιο αποδεκτή μορφή επικοινωνίας. Έναν ευγενικό τρόπο που θα προάγει την υπομονή και την κατανόηση.
Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε όταν :
- Αρχίσουμε να παρατηρούμε τη δική μας συμπεριφορά προς εκείνα. Ένας σκληρός τόνος φωνής, ένα επικριτικό βλέμμα, ένα απειλητικό κούνημα του δαχτύλου, σίγουρα δεν είναι και ο πιο ευγενικός τρόπος να διεκδικήσουμε αυτό που θέλουμε.
- Το ίδιο βέβαια εφαρμόζουμε και όταν μιλάμε με τρίτους (τους γονείς μας, τη δασκάλα, το/τη σύζυγο), γιατί έτσι κατακτούν την ικανότητα να συμπεριφέρονται κι εκείνα ευγενικά μέσα από τη βιωματική εμπειρία.
- Απευθυνόμαστε στα παιδιά μας χρησιμοποιώντας μικρές καθημερινές λεξούλες , όπως : «Σ ’ευχαριστώ», «Παρακαλώ», «Συγγνώμη», «Καλημέρα», «Γειά σου» . Σταδιακά κι εκείνα θα αρχίσουν να τις υιοθετούν στην επαφή τους με τους άλλους.
- Αν ακούσουν και αναπαράγουν μια άσχημη λέξη (βρισιά) στην παιδική χαρά ή στο σχολείο, κάνουμε σαφές ότι τέτοιες λέξεις δεν είναι επιτρεπτές . Σε μια τέτοια περίπτωση είναι θεμιτό να μην επιπλήξουμε το παιδί μπροστά σε τρίτους, ώστε να μη του δημιουργήσουμε αισθήματα ντροπής. Αν η «άσχημη λέξη» έχει ειπωθεί από εμάς , ζητάμε συγγνώμη και εξηγούμε ότι ήταν λάθος μας .
- Τροποποιούμε τις προσδοκίες μας ανάλογα με την ηλικία τους. Ένα παιδί για παράδειγμα πριν τα 5 έτη πιθανόν να μην είναι αναπτυξιακά ή συναισθηματικά έτοιμο να χαιρετίσει τη θεία ή τη φίλη μας. Δε χρειάζεται εμείς να νιώσουμε ανεπαρκείς ως γονείς, ούτε να μπούμε στη διαδικασία να απολογούμαστε για τη συμπεριφορά του παιδιού. Απλά του δίνουμε το χρόνο του.
- Δείχνουμε εμπιστοσύνη στα παιδιά μας και στους εαυτούς μας. Όπως εμείς δεν ελέγχουμε πάντα τη συμπεριφορά μας, έτσι κι εκείνα μπορεί να ξεφύγουν και να μη μιλήσουν με τον πιο ευγενικό τρόπο . Μπορούμε κατ’ ιδίαν να εξηγήσουμε ότι όταν μιλάμε άσχημα σε κάποιον, εκείνος στενοχωριέται και είναι κάτι που δε θέλουμε να κάνουμε.
- Αναγνωρίζουμε και επαινούμε την ευγενική συμπεριφορά του παιδιού μας, έχοντας κατά νου ότι για να καλλιεργηθεί χρειάζεται χρόνος και υπομονή.
Ας γίνουμε λοιπόν εμείς πρώτοι το παράδειγμα προς μίμηση για τα παιδιά μας και τους υπόλοιπους!
Πηγές
«Μικρά μαθήματα ζωής» Sophie Carquain , Εκδ. Gema
