Γιατί μαλώνουν τα αδέρφια;

Αιώνιο ερώτημα και παγιωμένο πρόβλημα στις οικογένειες με δύο ή και περισσότερα παιδιά. Ακούει κανείς διάφορους "αδιαμφισβήτητους" λόγους. " Ζηλεύει μωρέ", " Είναι δυναμικό παιδί γι΄αυτό", "Δεν ξέρει να μοιράζεται", " είναι κακομαθημένο" και ο κατάλογος απλώς δεν τελειώνει. Όλοι "ξέρουμε" τις αιτίες και είμαστε εξαίρετοι κριτές δίχρονων και τρίχρονων ή και πιο μεγάλων παιδιών. Εύκολη δουλειά! Είναι σημαντικό όμως να δούμε τα πραγματικά αίτια που δημιουργούν έναν καβγά, για να απενοχοποιήσουμε αυτή την φυσιολογική συμπεριφορά των παιδιών!

Ας δούμε την ζήλια

Καταρχάς ένα παιδί μέχρι τα τέσσερα μπορεί και τα πέντε χρόνια δεν έχει πλήρη συνείδηση του αισθήματος της ζήλιας. Συχνά βλέπουμε ακόμη και εφήβους να μην κατανοούν τι είναι αυτό που νιώθουν. Κατηγορούμε λοιπόν τη ζήλια λέγοντας " μη ζηλεύεις", αλλά δεν εξηγούμε τίποτα γι΄αυτήν στο παιδί. Το παιδί, που δεν έχει καταλάβει καν τι του λέμε, απλώς συγχύζεται περισσότερο. Τα μικρά παιδιά αντιλαμβάνονται χειροπιαστά γεγονότα και απλές έννοιες. Π.χ Η μαμά είναι δική μου. Ο αδερφός μου είναι στην αγκαλιά της, άρα ο αδερφός μου με εμποδίζει να έχω την μαμά μου. Δεν ισχύει κάτι περισσότερο περίπλοκο από αυτό, συνεπώς η ζήλια, όπως την εννοούν οι ενήλικες, δεν έχει θέση σε αυτές τις ηλικίες για τον πολύ απλό λόγο ότι τα παιδιά δεν σκέφτονται κακόβουλα.

Οι γονείς αποτελούν πηγή ασφαλείας

Παρατηρείται συχνά το φαινόμενο, τα παιδιά να επιδίδονται σε τσακωμούς, όταν οι γονείς επιστρέφουν σπίτι. Οι γονείς εύλογα θεωρούν ότι το γεγονός προκύπτει λόγω κάποιου πιθανού λάθους που κάνουν οι ίδιοι ή ακόμη χειρότερα, επειδή δεν είναι καλοί γονείς. Σαφώς αυτές οι αιτίες δεν αποτελούν πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα τα παιδιά συσσωρεύουν ένταση και άγχος κατά το διάστημα απουσίας των γονιών και έτσι νιώθοντας ασφαλή με την επιστροφή τους, απελευθερώνουν όλα τα αρνητικά συναισθήματα μαζικά. Το αποτέλεσμα; Διαφωνίες και συγκρούσεις!

Δύσκολη μοιρασιά

Η πιο κλασική αιτία και η εναρκτήρια πηγή των περισσότερων καβγάδων! Τα μικρά παιδιά δεν κατανοούν την έννοια της ιδιοκτησίας! Βλέπουν ένα παιχνίδι που τους αρέσει και απλώς το παίρνουν. Ακόμη κι αν τα ενημερώσεις πως αυτό το αντικείμενο ανήκει σε κάποιον άλλο, δεν είναι αρκετό. Το μόνο που κάνει είναι να εντείνει την σύγχυση στο μυαλό του παιδιού. Τα παιδιά αυτής της ηλικίας θέλουν να νιώθουν πως είναι κύριοι ενός πράγματος και πως τα ίδια ορίζουν τι θα συμβεί σε αυτό το αντικείμενο. Με αυτό ως δεδομένο είναι δύσκολο να θελήσουν να μοιραστούν το παιχνίδι που επεξεργάζονται!

Όλοι θέλουν το ίδιο παιχνίδι

"Ω! τι μεγάλο κακό μας βρήκε! Γιατί θέλουν όλα το ίδιο παιχνίδι; Ας αγοράσουμε δύο ίδια, για να έχει ο καθένας το δικό του". Ακόμη κι αν δεν το έχεις κάνει, σίγουρα το έχεις σκεφτεί. Το πρόβλημα όμως δεν λύνεται. Τα παιδιά δεν θέλουν το ίδιο παιχνίδι θέλουν αυτό το συγκεκριμένο που κρατά ο αδερφός τους. Γιατί; Σε μικρές ηλικίες η ικανότητα της μίμησης είναι τρομερά ανεπτυγμένη, συνεπώς τα παιδιά δεν επιθυμούν απλώς το αντικείμενο, θέλουν να μιμηθούν την κινησιολογία που συνδέεται με αυτό. Άρα η πραγματική αιτία που συνδέεται με την έκρηξη ενός καβγά είναι πολύ διαφορετική από αυτή που φαίνεται. Δεν θέλει το ίδιο πράγμα, θέλει να κάνει το ίδιο πράγμα!

Το μεγάλο αδερφάκι και το μικρό αδερφάκι

Ο μεγάλος αδερφός είναι μεγάλος αδερφός! Αδιαπραγμάτευτο και αδιαμφισβήτητο. Δεν μπορεί να δεχτεί ότι το μικρότερο αδερφάκι του θα παίξει με τα παιχνίδια του. Χρειάζεται να νιώθει ξεχωριστός και επιπλέον δεν αντέχει να βλέπει να παίζουν με λάθος τρόπο μαζί τους. Είναι φυσιολογικό! Προσπαθεί να βάλει τα όριά του. Να σημειώσουμε επίσης ότι το μεγαλύτερο παιδί αντιμετωπίζει και ένα άλλο πρόβλημα! Η φύση του το οδηγεί να κάνει αναπτυξιακά πισωγυρίσματα μιμούμενο το μικρότερο αδερφάκι. Προσπαθώντας να μην παρασυρθεί από αυτό, συχνά εμφανίζει επιθετικές συμπεριφορές απέναντι στον αδερφό του!