Παντρεύτηκαν κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα! Αυτός ήταν ο επίλογος των παραμυθιών, κάποτε. Μόνο, που η πραγματικότητα διαφέρει από την εξιδανικευμένη εικόνα των παραμυθιών.
Καμιά οικογένεια δεν ταυτίζεται με την ατσαλάκωτη εικόνα της απόλυτης οικογενειακής αρμονίας. Η αλήθεια είναι ότι όλα τα ζευγάρια τσακώνονται, ακόμη κι εκείνα που αγαπιούνται πολύ. Αυτό είναι αναπόφευκτο, αν αναλογιστεί κανείς το πλήθος των πιέσεων που δέχεται η οικογένεια στη διάρκεια της λειτουργίας της. Εξωτερικές πιέσεις, αλλά και εσωτερικές, καθώς η οικογένεια στην εξελικτική της πορεία περνάει πολλές μεταβατικές φάσεις (π.χ. η γέννηση ενός παιδιού). Τότε, τα μέλη της καλούνται να προσαρμοστούν επαναπροσδιορίζοντας το ρόλο τους και χαράσσοντας νέες γραμμές διαφοροποίησης.
Όταν οι συγκρούσεις ωφελούν
Σε πολλές περιπτώσεις οι συγκρούσεις αποτελούν αφετηρία, ώστε να επανακαθοριστούν τα όρια και να συνεχίσει να λειτουργεί η οικογένεια υπό το πρίσμα της νέας πραγματικότητας.
Η εμφάνιση του προβλήματος οδηγεί σε διαπραγματεύσεις μέσω των οποίων προωθείται η προσαρμοστικότητα των μελών της. Η σύγκρουση αντιμετωπίζεται θετικά, με αμοιβαίο σεβασμό, αυτοέλεγχο, κατανόηση και διάθεση συμβιβασμού, χωρίς να υπάρχει παράλληλα η πίκρα της παραίτησης.
Το παιδί που βλέπει τους γονείς του να επιλύουν έτσι τα προβλήματά τους, όχι μόνο νιώθει συναισθηματική ασφάλεια, αλλά και εισπράττει ένα πολύτιμο μάθημα ζωής: Μαθαίνει πώς να συνυπάρχει με τους άλλους, τόσο στα εύκολα όσο και στα δύσκολα. Αυξάνει τις οπτικές του γωνίες κι αντιλαμβάνεται τους πολλαπλούς τρόπους αντιμετώπισης ενός προβλήματος.
Τέλος, προχωρά ένα βήμα παραπέρα, ώστε να μην εστιάζει στο πρόβλημα, αλλά στην προσπάθεια για την αρμονική του λύση. Αυτό το μοντέλο το αναπαράγει στις δικές του σχέσεις, κερδίζοντας έτσι μια υγιή κοινωνική ένταξη.
