Έχετε παρατηρήσει πως τα παιδιά, πλέον, δεν εκφράζουν απορίες; Ότι δε δείχνουν αληθινό ενθουσιασμό; Ότι χρησιμοποιούν το ρήμα «βαριέμαι» τόσο συχνά, ώστε τους γίνεται βίωμα;
Πολλοί από εσάς, πιθανότατα, θα σκεφτείτε και θα μονολογήσετε: «τώρα που το λες, έχεις δίκιο». Θα συμφωνήσω μαζί σας, γιατί στην καθημερινότητά μου έρχομαι αντιμέτωπη με τις παραπάνω παρατηρήσεις ως εκπαιδευτικός.
Προσωπικό Βίωμα
Είμαι εκπαιδευτικός προσχολικής αγωγής και νιώθω το χρέος να βοηθήσω τους μελλοντικούς ενήλικες να ανοίξουν τα φτερά τους και να ανακαλύψουν τον κόσμο και τη μαγεία που κρύβει μέσα του. Αυτό απαιτεί κόπο, τρόπο, πείσμα, θέληση, υπομονή και πολλή αγάπη προς το παιδί. Και κάπου εδώ, χρησιμοποιώντας τη λέξη «αγάπη», ξεκινάει η λάθος διαχείριση.
Έχουμε φτάσει στο σημείο, όπου οι γονείς – φροντιστές δείχνουμε υπέρμετρη φροντίδα προς τα παιδιά μας, διότι νιώθουμε ενοχές για τον χρόνο που τους στερούμε λόγω των υποχρεώσεων της καθημερινότητας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην νιώθουν την «ανάγκη της ανάγκης τους». Με λίγα λόγια, τους παρέχουμε τα πάντα πριν καλά καλά σκεφτούν τι χρειάζονται.
«Πιες λίγο νερό, παιδί μου. Δίψασες τόση ώρα.»,«Αυτό το μπουφάν θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα με τέτοιο καιρό.»,«Ορίστε, σου έκοψα κομματάκια το φαγητό σου για να μπορέσεις να το φας.» κ.α.
Οι παραπάνω, είναι κάποιες από τις αμέτρητες φράσεις που χρησιμοποιούμε για προλάβουμε τις επιθυμίες των μικρών μας. Ακούγεται λογικό ίσως και χαριτωμένο όμως σε αυτή τη συμπεριφορά υπάρχει κρυμμένος κίνδυνος. Ποιος είναι, αυτός;
Απουσία κινήτρου
Η αδυναμία αίσθησης και έκφρασης αναγκών και επιθυμιών.
Γιατί να μη βαριούνται όταν δεν έχουν μάθει τρόπους να γεμίσουν δημιουργικά το χρόνο τους; Γιατί ένα παιδί να νιώσει την ανάγκη της δίψας, όταν εμείς του λέμε πότε να πιει νερό; Γιατί να νιώσει ότι πεινάει, όταν τρέχουμε διαρκώς με ένα σνακ από πίσω του; Πώς θα σκεφτεί ότι χρειάζεται να κόψει κομματάκια την τροφή του για να την φάει, αν ένα γεύμα τον περιμένει πάντα έτοιμο προς άμεση κατανάλωση; Πώς θα καταλάβει ότι χρειάζεται πιο χοντρό ή πιο λεπτό μπουφάν, ανάλογα με τη θερμοκρασία, αν εμείς του υποδεικνύουμε διαρκώς τι θα φορέσει;
Αποτέλεσμα
Μεγαλώνουμε αδύναμα παιδιά, μη ικανά να αντιληφθούν τι χρειάζονται. Τα παιδιά μας πρέπει να μάθουν να νιώθουν και να βρίσκουν τρόπους για να διευκολύνουν τη ζωή τους χωρίς δεκανίκια τους γονείς ή τους οποιουσδήποτε φροντιστές τους. Δε θα συμβεί τίποτα άσχημο αν πεινάσουν, αν διψάσουν και αν κρυώσουν λίγο. Καλούς γονείς δε μας κάνει το «πριν από αυτά, γι αυτά». Καλούς γονείς μας κάνει το να πλάσουμε ανθρώπους χρήσιμους στην κοινωνία, όπου θα μπορούν να βρίσκουν λύσεις στα προβλήματα χωρίς να πανικοβάλλονται, γιατί θα έχουν μάθει τον τρόπο από παιδιά. Καλούς γονείς μας κάνει το να στεκόμαστε διακριτικά δίπλα τους και να τα βλέπουμε να εξελίσσονται και μέσα από αυτά να εξελίσσεται και ο κόσμος μας. Καλούς γονείς μας κάνει το να τους σπρώξουμε να πετάξουν με τα δικά τους φτερά κι ας πέσουν. Θα βρουν τρόπο να σηκωθούν αν γνωρίζουν ότι για κάθε δυσκολία υπάρχει τουλάχιστον μία λύση.
Ας πλάσουμε, λοιπόν, μία μελλοντική γενιά που να μπορεί να πατάει γερά στα πόδια της. Ας πλάσουμε ανθρώπους με κίνητρα και όραμα!
