Η κάμερα αποτυπώνει την στιγμή και την αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτήν. Ένα κλικ είναι αρκετό για να αναδειχθεί η συνθήκη, οι άνθρωποι, τα συναισθήματα της στιγμής αυτής, που παραμένει αναλλοίωτη στον χρόνο.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε «τραβήξει» χιλιάδες κλικ στην ζωή μας. Προσπαθούμε να «παγώσουμε» τα αγαπημένα μας πρόσωπα στα οικογενειακά τραπέζια, στις διακοπές, στα ευχάριστα γεγονότα της ζωής.
Όλοι έχουμε βγάλει έστω μια selfie, ποζάροντας από το καλό μας προφίλ, ιδανικά μπροστά από ένα παράθυρο με άπλετο φως για να λειαίνει τις ατέλειες και με το κινητό σε ψηλή γωνία για να φαινόμαστε πιο κομψοί και καλοσχηματισμένοι.
Διαφορές ενηλίκων - παιδιών στη φωτογράφιση
Οι ενήλικες όταν φωτογραφίζουμε, έχουμε την τάση να ωραιοποιούμε την στιγμή, τους άλλους ή τον εαυτό μας. Τι γίνεται όμως με τα παιδιά; Πώς γίνεται να μην έχουν όλα αυτά τα φίλτρα του μυαλού ή του Instagram που έχουμε όλοι οι υπόλοιποι;
Παρατηρώντας τα παιδιά μέσα από τον φακό, ένα είναι το συμπέρασμα, που είναι κοινό για όλες τις περιστάσεις κατά τις οποίες τα παιδιά βρίσκονται μπροστά από την κάμερα. Δεν τους νοιάζει. Απλώς δεν τους νοιάζει αν θα φανούν ωραία, αν τα μαλλιά τους πετάνε, αν έχουν ιδρώσει από το παιχνίδι, αν θα κοιτούν απευθείας την κάμερα ή τον φίλο τους που παίζει λίγο πιο δίπλα.
Το εντυπωσιακό είναι ότι όσο αυξάνεται η ηλικία, τόσο χάνεται αυτή η παιδική αδιαφορία, αυτό το αυθόρμητο και η άνεση με την οποία εκφράζουν μπροστά στην κάμερα το συναίσθημά τους.
Χαμογελούν πλατιά ή διστακτικά ανάλογα με τον χαρακτήρα, απλώνονται στον χώρο με άνεση ή βάζουν τα χέρια πίσω από την πλάτη τους αμήχανα, αρνούνται να φωτογραφηθούν ή τρέχουν πρώτα από όλους τους φίλους τους, γιατί πολύ απλά τους αρέσει αυτή η έκθεση.
Από την παιδική ηλικία στην προεφηβεία
Φωτογραφίζοντας παιδιά από το πρώτο έτος της ζωής τους μέχρι και τις αρχές της προεφηβείας, οι αντιδράσεις αλλάζουν κατά πολύ. Στα πρώτα παιδικά χρόνια τα παιδιά δεν ενδιαφέρονται καν για την φωτογραφία, παρά μόνο αν την εντάξεις μέσα στο παιχνίδι.
Όσο μεγαλώνουν αποκτούν περισσότερη εξοικείωση, αλλά μέχρι και την προεφηβεία, δεν νοιάζονται για την εικόνα τους και το πως δείχνουν. Σε εκείνη την ηλικιακή φάση όμως αρχίζεις να παρατηρείς τις πρώτες ανασφάλειες που αισθάνονται.
Τα κορίτσια συνήθως φτιάχνουν τα μαλλιά τους, ισιώνουν τα ρούχα τους και στέκονται με στάση σώματος που τα κολακεύει. Καμιά φορά ρωτούν αν είναι όμορφα ή θέλουν να δουν την φωτογραφία, μήπως χρειαστεί και άλλη λήψη αν αυτή δεν τα ικανοποιεί.
Τα αγόρια συνήθως δηλώνουν ξεκάθαρα με τις εκφράσεις τους την απροθυμία τους να φωτογραφηθούν. Συχνά βαριούνται ή στέκονται πιο δίπλα και παρατηρούν τους συνομηλίκους τους που φωτογραφίζονται.
Σίγουρα κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της για αυτόν που στέκεται πίσω από την κάμερα και παρατηρεί τις παιδικές φατσούλες και τις μικρές λεπτομέρειες. Όμως, η καλύτερη ηλικιακή φάση είναι γύρω στα 5.
Εκεί, το παιδί έχει μεγαλώσει τόσο ώστε να επικοινωνείς καλύτερα μαζί του και να το καθοδηγείς, ώστε να βγάλετε μαζί το πιο καλό αποτέλεσμα, διατηρώντας ωστόσο ακόμη την αγνότητα και την αθωότητα των πρώτων παιδικών χρόνων.
Η μαγεία της παιδικής φωτογράφισης
Από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία μιας παιδικής φωτογράφισης είναι η επικοινωνία που διαμορφώνεται στην σχέση του φωτογράφου με το παιδί. Ο φωτογράφος μπαίνει για λίγο στη θέση του παιδιού, ξανά γίνεται και ο ίδιος παιδί. Παίζει, αντιμετωπίζει την διαδικασία με χιούμορ, κάτι που δεν συμβαίνει στην φωτογράφιση ενηλίκων.
Το παιδί από την πλευρά του αποκτά μια νέα εμπειρία, που διαφέρει από εκείνη της φωτογράφισης στο σπίτι με το κινητό, που συνήθως γίνεται από την μαμά ή τον μπαμπά.
Εδώ, καλείται να εκφράσει αυτό που θέλει σε κάποιον που δεν γνωρίζει καλά, αν κάτι το δυσκολεύει, αν κάτι απολαμβάνει περισσότερο. Και είναι εύκολο να το καταλάβεις γιατί το παιδί χαίρεται ή λυπάται, τόσο απλά.
Από τα πιο αγαπημένα κομμάτια της φωτογράφισης με τα παιδιά είναι όταν πια έχει προχωρήσει θετικά η επικοινωνία, έχουν βγει οι πρώτες καλές λήψεις, τις οποίες όταν τις δείχνεις στο παιδί, εκείνο χαμογελά με ικανοποίηση και στην συνέχεια ξεκινά η κουβέντα…
Το παιδί έχει πλέον άνεση και δεν είναι λίγες οι φορές που σου λέει για τα μαθήματα στο σχολείο, για το ποια είναι η καλύτερη του φίλη, για τα αδέρφια του και τα αγαπημένα του παιχνίδια και η φωτογράφιση σιγά σιγά φτάνει στο τέλος της…
Γυρνώντας σπίτι η κούραση είναι έντονη. Καταβάλεις πολλή ενέργεια για να ανταπεξέλθεις επιτυχώς και να έχετε και οι δύο πλευρές μια όμορφη εμπειρία. Η ψυχολογία όμως είναι ανεβασμένη και η τροφή για σκέψη περισσότερη.
Πόσο αβίαστα συμπεριφέρονται τα παιδιά, πόσο εύκολα εκφράζουν αυτά που τους αρέσουν ή όχι, πόσο αναπτύσσεσαι εσύ ως άτομο μέσα από την προσπάθειά σου να σε εμπιστευτούν, έστω για εκείνη την στιγμή, που θα την θυμούνται μετά από χρόνια.
Πώς θα μας φαινόταν να διδαχτούμε κάποια πράγματα από τα παιδιά; Να θυμηθούμε πως νιώθαμε εμείς σε αυτή την φάση και να προσεγγίσουμε τα παιδιά με μεγαλύτερη κατανόηση; Και όχι μόνο τα υπόλοιπα παιδιά, αλλά και εκείνο το παιδί, που όλοι έχουμε βαθιά μέσα μας.
