Λιλιπούτειοι ποδοσφαιριστές και χορεύτριες, μικροί γιατροί και τραγουδιστές, επίδοξοι μάγειρες και γλυκές πριγκίπισσες, αλλάζουν καριέρα ξαφνικά μόλις ενηλικιωθούν και καλούνται να αντιμετωπίσουν τον σκληρό κόσμο των μεγάλων. Εκείνων που συχνά αφήνουν τις στιγμές των παιδιών τους να περνούν, χαμένοι μέσα σε σημειώσεις, οθόνες, γραφεία και υποχρεώσεις. Και σκεφτείτε, ζητάμε τελικά από τα παιδιά μας να γίνουν σαν και μας. Πολυάσχολα και αγχώδη. Είμαστε σίγουροι πως θέλουμε τα παιδιά μας να γίνουν αυτό που καταλήξαμε να γίνουμε εμείς;
Από το καλέμι στο ποντίκι
Καθημερινά, οι σύγχρονες ανάγκες δηµιουργούν καινούργια επαγγέλματα, με αποτέλεσμα τα παλιά και κυρίως χειρωνακτικά να φθίνουν. Περάσαμε λοιπόν στην εποχή που τα παιδιά μας δεν ακολουθούν παραδοσιακά τα επαγγέλματα μας, επειδή πολλές φορές αυτά εξαφανίζονται ή δεν προξενούν κανένα ενδιαφέρον στις νέες γενιές. Επίσης, ανέκαθεν ο γονιός ωθούσε το παιδί του να γίνει κάτι ανώτερο ή ισότιμο με αυτόν. Βέβαια, το τι είναι ισότιμο ή ανώτερο το καθόριζε η δική του αντίληψη, τα δικά του βιώματα και πολλές φορές οι απόψεις των γύρω του.
Ευτυχώς, ο νέος σήµερα ψάχνει στο ίντερνετ και ενημερώνεται, μπορεί να διαμορφώσει μια σωστότερη εικόνα των επαγγελμάτων που τον ενδιαφέρουν, έχει περισσότερες επιλογές σχετικά με τις βαθμίδες εκπαίδευσης που μπορεί να ακολουθήσει και δεν επαφίεται στα λόγια των γονιών και των δασκάλων.
Αυτό που δεν άλλαξε όμως, είναι η προσπάθεια των γονιών να επιβληθούν στα θέλω του παιδιού τους. Είτε άμεσα, με το να του απαγορεύουν να κάνει κάποιο χόμπυ του επάγγελμα και να μην χρηματοδοτούν την ενασχόλησή του με ο,τιδήποτε δεν τους αρέσει, είτε έμμεσα, με το να μιλούν συνεχώς για "στρωμένες δουλειές", επαγγέλματα του μέλλοντος με πολλά λεφτά και δείχνοντας το παράδειγμα κάποιου πολύ πετυχημένου, ο οποίος τα έχει καταφέρει στον τομέα που έχουν επιλέξει εκείνοι για το παιδί τους. Μήπως όμως ήρθε ο καιρός να αλλάξουμε νοοτροπία;
Ωραία όλα αυτά, αλλά γιατί και πόσο θέλω να δουλεύω;
Πρέπει όλοι εμείς οι γονείς να συνειδητοποιήσουμε πως η επιλογή επαγγέλματος στηρίζεται στην αντίληψη που έχει ο καθένας μας για τον εαυτό του και για την αξία της έννοιας της εργασίας αυτή καθαυτή. Είμαι πολύ καλός στο να εξυπηρετώ, στο να κάνω πράξεις και υπολογισμούς, στο να διδάσκω και να ασκώ την τέχνη μου. Μα θέλω αυτό να το κάνω όλη μέρα; Είμαι διατεθειμένος να ακολουθήσω ένα ελεύθερο επάγγελμα με ελεύθερο ωράριο; Προτιμώ από το να δουλεύω περισσότερες από οχτώ ώρες την ημέρα να ασχολούμαι με κάποιο χόμπυ; Τι αξία έχουν τα χρήματα για μένα; Βιοποριστική και αναγκαίο κακό για να ζεις ή αυτοσκοπός για την επίτευξη πλουτισμού και εξασφάλιση πολυτελών ανέσεων;
Μήπως να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να κάνουν αυτές τις ερωτήσεις στον εαυτό τους και στην συνέχεια μέσω ενός ειδικού συμβούλου επαγγελματικού προσανατολισμού να πάρουν εκείνα την απόφαση για το μέλλον τους;
Ας είμαστε δίπλα τους και όχι μπροστά τους!
Η επιλογή επαγγέλματος δίνει στον καθένα μας την δυνατότητα να να εξελιχθεί εσωτερικά, να αναδείξει τις ικανότητες του και να γίνει το καλύτερο που μπορεί. Γιατί να το στερήσουμε αυτό από τα παιδιά μας; Εξάλλου, “διάλεξε μια δουλειά που σ’ αρέσει και δε θα χρειαστεί να δουλέψεις ούτε μια μέρα στη ζωή σου”, έτσι δεν λένε; Ποιοι είμαστε εμείς για να τους το στερήσουμε αυτό;
