Πολλά ακούγονται για τα δώρα που "πρέπει" ένας νονός να φέρει στο βαφτιστήρι του. Τα περισσότερα σχετίζονται με συμβολισμούς και παραδόσεις που για χρόνια ακολουθούσε ο λαός. Για παράδειγμα μαζί με την Πασχαλινή λαμπάδα οι νονοί έπρεπε να φέρουν παπούτσια. Τα παπούτσια συμβόλιζαν την σταθερότητα. Έτσι εύχονταν στο παιδί να είναι σταθερό και γερά στεριωμένο στη ζωή του. Οι λόγοι βέβαια ήταν και οικονομικοί, αφού τα προηγούμενα χρόνια η αγορά παπουτσιών ήταν δυσβάσταχτη, οπότε οι νονοί "ελάφρυναν" έτσι την οικογένεια του παιδιού από ένα επιπλέον έξοδο.
Πλέον οι σταθερές αυτές ανατρέπονται. Δεν επιβάλλεται οι νονοί να αγοράζουν παπούτσια! Συχνά υπάρχει η συνεννόηση με τους γονείς για τις ανάγκες του παιδιού, αν για παράδειγμα έχουν στόχο να αγοράσουν κάποιο ρούχο τότε επιβεβαιώνουν ότι όντως αυτή η αγορά δεν θα είναι περιττή! Τα βαφτιστήρια όμως είναι μικρά παιδιά και σαφώς είναι οι τελικοί αποδέκτες ενός δώρου. Βλέπουμε λοιπόν ότι στις μέρες μας δεν ενθουσιάζονται τόσο για τα ρούχα ή τα παπούτσια, αντίθετα δείχνουν πραγματικό ενδιαφέρον για τα παιχνίδια! Λογικό...
True story
Η Άννα είναι νονά ενός καταπληκτικού κοριτσιού ηλικίας 7 χρονών, της Αγγελικής. Όταν η Αγγελικούλα ήταν τεσσάρων η νονά της με πολύ μεγάλο ζήλο τηρώντας κάθε παράδοση, έκανε επισταμένη έρευνα και εν τέλει αγόρασε στην μικρή ένα ζευγάρι λευκά παπουτσάκια ως δώρο μαζί με την λαμπάδα του Πάσχα. Οι μέρες περνούσαν και πλησίαζε ο καιρός που θα έδινε στη βαφτιστήρα της τα τόσο ξεχωριστά της δώρα. Μια μέρα πριν την επίσκεψή της η Άννα περνώντας από ένα κατάστημα παιχνιδιών είδε ένα πανέμορφο καρότσι για κούκλες. Σκέφτηκε λοιπόν να το αγοράσει για την μικρή μιας και το βρήκε σε τιμή ευκαιρίας, έχοντας η ίδια στο μυαλό της ότι είναι ένα απλό δευτερεύον και ευτελές ίσως δώρο. Την επόμενη ημέρα όταν η Αγγελικούλα ξετύλιξε τα δώρα, άνοιξε με χαρά την λαμπάδα, την οποία όμως δεν μπορούσε να περιεργαστεί όπως ήθελε, διότι θα την χαλούσε. Έπειτα είδε τα παπούτσια, της άρεσαν αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι περισσότερο από το να τα δοκιμάσει και μετά να τα αφήσει στο κουτί, ώστε να μην λερωθούν. Τέλος με αδιαφορία άνοιξε το δέμα με το καρότσι. Φωτίστηκε όλο το σπίτι! Γέλια και αγκαλιές προς τη νονά, παιχνίδι διαρκείας. Η νονά ξαφνιάστηκε με την αντίδραση του παιδιού. Η Αγγελική μέχρι σήμερα θυμάται τη χαρά που της έδωσε εκείνο το "φτηνό" καρότσι και μάλιστα το διατηρεί σε άψογη κατάσταση.
Συμπέρασμα
Όταν τα παιδιά λαμβάνουν ένα δώρο που πραγματικά τα ευχαριστεί αμέσως ενθουσιάζονται και συνδέουν την πράξη με το πρόσωπο! Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από αφθονία και υπερκαταναλωτισμό, συνεπώς οι περισσότεροι θα σκεφτούν ότι τα παιδιά έχουν πάρα πολλά παιχνίδια. Κι όμως ο στόχος δεν είναι να αγοράσει κανείς ένα ακόμη παιχνίδι, ο στόχος είναι να προσφέρει ένα παιχνίδι υψηλών συναισθηματικών προδιαγραφών, που θα μείνει ανεξίτηλο στην μνήμη των παιδιών . Ένα παιχνίδι που ίσως μπορεί να προσφέρει γνώση και διασκέδαση ταιριάζοντας πλήρως στο χαρακτήρα του παιδιού για το οποίο προορίζεται!
