"Το παιδί μου δεν θέλει να παίξει μόνο του". Γιατί;

Αν περιπλανηθεί κανείς στις καφετέριες, στις παιδικές χαρές, στους παιδότοπους, θα ακούσει συχνά γονείς να παραπονιούνται ότι τα παιδιά τους δεν θέλουν να παίξουν μόνα τους. Η καθημερινότητα μας δεν επιτρέπει να είμαστε πολλές ώρες στο σπίτι ή ακόμη κι αν είμαστε είναι πολύ δύσκολο να παίζει κανείς 12 ώρες τη μέρα με ένα νήπιο. Μην παρεξηγηθούμε όμως! Όλοι ή έστω οι περισσότεροι θα θέλαμε να αυξήσουμε τον ποιοτικό χρόνο που περνάμε με τα παιδιά μας! Ωστόσο θα θέλαμε και χρόνο αυτοφροντίδας και ποιοτικής προσωπικής χαλάρωσης. Να πούμε ότι δεν είναι εγωιστική απαίτηση του γονιού, είναι ανάγκη! Είναι ανάγκη να φορτίσει μπαταρίες και καλή διάθεση, ώστε να δώσει και στο παιδί του χώρο και χρόνο. Δεν είναι εύκολο για κανέναν άνθρωπο να μην μπορεί να κάνει μια δουλειά απερίσπαστος ή να μην χαλαρώνει, έστω και λίγο, παρά μόνο όταν κοιμάται και συχνά ούτε και τότε. Τα παιδιά όμως δεν είναι πάντα διατεθειμένα να προσφέρουν στους γονείς τους αυτή την "πολυτέλεια". Γιατί συμβαίνει όμως αυτό;

Συνήθεια

Το παιδί από μωρό συνδέεται με τους γονείς του και όσο μεγαλώνει τους αναζητά διαρκώς. Το φαινόμενο σε μεγαλύτερο ποσοστό επηρεάζει τις μαμάδες, οι οποίες παραδοσιακά περνούν περισσότερο χρόνο μαζί του φροντίζοντάς το και μαθαίνοντας του σιγά σιγά τον κόσμο. Συνηθίζει μια κατάσταση, όπου η μητέρα του ή ο εκάστοτε φροντιστής αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της προσωπικότητάς του και όχι απλώς της καθημερινότητάς του, και δεν θέλει να αλλάξει αυτή τη ρουτίνα, γιατί νιώθει ασφαλές. Άκρως φυσιολογικό! Σκεφτείτε ότι και οι ενήλικες ακόμη προσαρμοζόμαστε δύσκολα σε νέες καταστάσεις, αν είμαστε συνηθισμένοι σε άλλα δεδομένα. Συνεπώς δεν είναι εύκολο να πειστεί να παίξει μόνο του με τα παιχνίδια του γιατί... δεν το έχει συνηθίσει.

Ξαφνική αλλαγή δεδομένων

Η μαμά πρέπει να γυρίσει στη δουλειά! Η μαμά αποκτά κι άλλο μωρό. Το παιδί βλέπει να ανατρέπεται η ρουτίνα του. Οι γονείς λείπουν! Γυρνούν και πρέπει να φροντίσουν το παιδί και το σπίτι στον μισό χρόνο από ότι προηγουμένως, που σημαίνει ότι πιθανώς να υπάρχει και ένας εκνευρισμός, ο οποίος ενισχύει την ανασφάλειά του. Αν έρθει άλλο μωρό οι γονείς μοιράζουν τον χρόνο στα δύο και ίσως να δίνουν και λίγο περισσότερο στο μωρό. Τι αναρωτιέται το πρώτο παιδί; "Τι έγινε και δεν παίζουμε μαζί; Τι έγινε και με κρατούν λιγότερο αγκαλιά; Γιατί η μαμά είναι τόσο κουρασμένη; Γιατί ο μπαμπάς τα κάνει όλα βιαστικά; Συμβαίνει κάτι κακό; Φοβάμαι που δεν είμαστε όπως παλιά". Προσπαθώντας το νηπιάκι να κερδίσει το έδαφος, που δικαιολογημένα νιώθει ότι χάνει, συχνά δεν αφήνει τους γονείς του και πιο έντονα τη μαμά του μόνη της ούτε για ένα λεπτό. "Πρέπει να είναι όλα όπως παλιά. Μαζί συνέχεια! Η ρουτίνα μου είναι ο κόσμος μου! Θέλω χρόνο για να μπορέσω να προσαρμοστώ!" Κάπως έτσι νιώθουν τα μικρά και σαφώς δύσκολα θα επιλέξουν μοναχικό παιχνίδι έστω και για 10 λεπτά.

Ανασφάλεια

Η βασική αιτία αυτού του φαινομένου είναι η ανασφάλεια. Προκύπτει εύλογα και από τα παραπάνω! Άλλοι παράγοντες που ενισχύουν αυτό το συναίσθημα στα παιδιά είναι η κακή ψυχολογική κατάσταση των γονιών, η κούραση των γονιών του και η απεγνωσμένη τους προσπάθεια να ξεκινήσει το παιδί να παίζει μόνο του για να "ηρεμήσουν". Το παιδί αισθάνεται και ξέρει. Νιώθει ως βάρος και προκειμένου να μην ενισχύσει αυτή την αίσθηση προσπαθεί να αποσπάσει αντιδράσεις συντροφικότητας από τους γονείς του. Εκείνοι με τη σειρά τους δυσανασχετούν, το παιδί μπορεί να ξεσπά μέχρι και σε tantrum και ένα φαύλος κύκλος ξεκινά!

Αίσθημα ικανοποίησης του γονιού

Σε πολλές περιπτώσεις οι ίδιοι οι γονείς δεν αφήνουμε τα παιδιά μας να ανεξαρτητοποιηθούν. Ενδόμυχα κολακευόμαστε από το γεγονός ότι ένας άλλος άνθρωπος μας διεκδικεί και μας έχει απόλυτη ανάγκη. Νιώθουμε σημαντικοί και έτσι, ενώ αρχικά απολαμβάνουμε αυτές τις αντιδράσεις, δεν υπολογίζουμε ότι χρειάζεται ένα μέτρο! Είναι σημαντικό να μην παρεμποδίζουμε εμείς οι ίδιοι την ανεξαρτητοποίηση του παιδιού μας, γιατί όταν δεν θα μπορούμε να είμαστε μαζί του αυτό θα νιώθει δυστυχισμένο!