Σε πολλούς από εμάς έχει ίσως συμβεί - προτού αποκτήσουμε τον γονεϊκό ρόλο - να θεωρούμε πώς οι γονείς αποτελούν ένα είδος θαυματοποιού που δεν σφάλλει ποτέ. Φαίνεται να γνωρίζουν τα πάντα και να έχουν έτοιμες τις λύσεις για κάθε πρόβλημα. Όλα αυτά θεωρούνται αυτονόητα και απλούστατα μέχρι τη στιγμή...
...που γινόμαστε γονείς
Ποτέ δεν είμαστε απόλυτα έτοιμοι για να γίνουμε γονείς όσο καλά και αν έχουμε κατά τη γνώμη μας οργανώσει τα πάντα στο μυαλό μας. Μα γιατί; Πιθανότατα ορισμένοι από εσάς σκεφτείτε. Η απάντηση κρύβεται στο γεγονός, ότι αρχικά κανείς δεν μπορεί να μας προετοιμάσει γι΄αυτόν τον ρόλο, ενώ ταυτόχρονα είμαστε ατελή όντα που ονειρευόμαστε ότι θα αποκτήσουμε τα τέλεια παιδιά.
Ζώντας στην πραγματικότητα
Με την απόκτηση λοιπόν παιδιών ξαφνικά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μιαν αλήθεια που ουσιαστικά δεν φανταζόμασταν. Αναλαμβάνουμε ποικίλες ευθύνες, καλούμαστε να διαπαιδαγωγήσουμε, να οριοθετήσουμε, να φροντίσουμε... και ταυτόχρονα να μην ξεχάσουμε να ζήσουμε. Γονικές, επαγγελματικές, οικιακές υποχρεώσεις που καλούμαστε να εκπληρώσουμε και κάπου εκεί οφείλουμε να φροντίσουμε τη σχέση μας με τον,την σύντροφό μας, ενώ μέσα σε όλα αυτά κάπου βρίσκεται και το εγώ μας. Απλό; Μάλλον όχι και τόσο.
Μιλώντας για λάθη...
Συχνά εμείς οι γονείς υποκινούμενοι από τον φόβο, την τελειομανία και τις υψηλές προσδοκίες οδηγούμαστε ασυναίσθητα σε κάποια ατοπήματα. Προσπαθώντας να αποφύγουμε κάποια στοιχεία από την ανατροφή που έχουμε λάβει από τους δικούς μας γονείς, πέφτουμε πολλές φορές στις ίδιες με εκείνους παγίδες και ίσως σε ακόμα περισσότερες καθώς είμαστε αντιμέτωποι με τα νέα δεδομένα της σημερινής εποχής. Υπερπροστατεύουμε, υπεραναλύουμε, υπερβάλλουμε.
Πιο συγκεκριμένα
Επιδιώκοντας να προσφέρουμε στα παιδιά μας όσα εμείς στερηθήκαμε, αρχικά γινόμαστε υπερπροστατευτικοί, προλαμβάνοντας την κάθε επιθυμία τους, πριν καν εκδηλωθεί. Στη συνέχεια φροντίζουμε να φορτώσουμε το πρόγραμμά τους, ώστε εκείνα να αξιοποιήσουν τις δεξιότητές τους στο έπακρο γιατί η Ν.Α.S.A αδημονεί...Τελικά τους επιρρίπτουμε ευθύνες λίγο πριν την ενηλικίωσή τους διότι δεν είναι ώριμοι, ανεξάρτητοι και υπεύθυνοι, όπως θα το επιθυμούσαμε. Ταυτόχρονα αναρωτιόμαστε γιατί δεν έχουν όνειρα, φιλοδοξίες και ξεκάθαρα σχέδια για το μέλλον.
Κάτι ξεχάσαμε
Φαίνεται να μην περνά από το μυαλό μας πως δεν αφήσαμε τα παιδιά μας να εξελιχθούν, να γνωρίσουν τον εαυτό τους και να αφουγκραστούν τις δικές τους επιθυμίες. Πολλοί από εμάς αναλαμβάνοντας τον γονεϊκό μας ρόλο και έχοντας υψηλή αίσθηση του καθήκοντος, νιώσαμε πως οφείλουμε να φέρουμε εις πέρας μια αποστολή, χάνοντας στην πορεία την αίσθηση της πηγαίας χαράς και ευτυχίας. Ξεχάσαμε ότι η παιδική ηλικία είναι μια υπέροχη ευκαιρία να δημιουργήσουμε πολύτιμες αναμνήσεις οικογενειακής ζωής. Ίσως είναι καιρός όσο τα παιδιά μας βρίσκονται στην οικογενειακή φωλιά , να σταθούμε για μια στιγμή και να αναλογιστούμε, τι στην πραγματικότητα θα θέλαμε να θυμούνται από εμάς ...
