Γιατί οι γονείς μου δουλεύουν συνέχεια;

Η σύγχρονη κοινωνία επιτάσσει συχνά να εργάζονται και οι δύο γονείς. Δίνεται έτσι η δυνατότητα στην οικογένεια να διαβιώνει πιο άνετα από οικονομικής άποψης και να μπορεί να αντεπεξέρχεται στις αυξανόμενες απαιτήσεις.

Ωστόσο η επιστροφή στο σπίτι μετά από μια εξαντλητική μέρα στη δουλειά, όταν είσαι γονιός δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η κατανομή του διαθέσιμου χρόνου ανάμεσα στα παιδιά, στον εαυτό μας και τις υπόλοιπες εργασίες του νοικοκυριού, ακούγεται και είναι πολύ αγχωτική για τους περισσότερους από μας.

Τι γίνεται όμως όταν τα παιδιά γκρινιάζουν επειδή και οι δύο γονείς απουσιάζουν πολλές ώρες;

Η απουσία και των δύο γονιών σε πολλές περιπτώσεις δημιουργεί προβλήματα στην ανατροφή των παιδιών μας, καθώς μπορεί να την εκλάβουν ως έλλειψη ενδιαφέροντος, στοργής και αγάπης από τη μεριά μας. Αντιδρούν συχνά με ξεσπάσματα θυμού, γκρινιάζουν, αγανακτούν, γαντζώνονται πάνω μας, όταν πρόκειται να φύγουμε. Μπορεί ακόμη και να νιώθουν θλίψη ή απόρριψη, ενώ λόγω άγχους πιθανόν να βιώνουν και προβλήματα στον ύπνο ή τη συγκέντρωσή τους. Είναι λογικό τα παιδιά να προσπαθήσουν να μας «κατακτήσουν», αφού η ανάγκη τους για προσοχή και συναισθηματικό δέσιμο είναι ύψιστης σημασίας για εκείνα.

Πώς λοιπόν, μπορώ να διαχειριστώ την κατάσταση;

Πολλοί από μας, λόγω κούρασης, ενοχών ή επειδή δεν γνωρίζουμε πως να διαχειριστούμε την κατάσταση, αντιδρούμε με υπερβολική χαλαρότητα. Σπεύδουμε να ικανοποιήσουμε αιτήματα, να αγοράσουμε ακόμα ένα παιχνίδι , επιτρέπουμε ατελείωτες ώρες τηλεόρασης ή ενασχόλησης με ηλεκτρονικά παιχνίδια, πιστεύοντας πως έτσι θα καλύψουμε το κενό που αφήνει η απουσία μας. Βραχυπρόθεσμα μπορεί να απαλλαγούμε από το κλάμα ή το μουτρωμένο προσωπάκι, αλλά τελικά έχουμε δώσει λύση στο πρόβλημα;

Η έμφαση εδώ χρειάζεται να δοθεί στον ποιοτικό χρόνο ενασχόλησης με τα παιδιά μας. Κι αυτό είναι κάτι που μπορεί να προκύψει με την οργάνωση της οικογένειας μας, σα να πρόκειται για μια ομάδα. Σύμφωνα με τη V. Satir, μπορώ να βρω αποτελεσματικούς τρόπους διαχείρισης του χρόνου, μοιράζοντας αρμοδιότητες και καθήκοντα στα μέλη της.

Μερικά παραδείγματα είναι :

Να γίνουμε κι εμείς παιδιά! Παίζουμε, χορεύουμε, ζωγραφίζουμε, κάνουμε χειροτεχνίες μαζί τους, έστω και για μισή ώρα, όταν επιστρέφουμε από τη δουλειά.
Στη διάρκεια της εβδομάδας τα παιδιά, ανάλογα πάντα με το αναπτυξιακό τους στάδιο, μπορούν να αναλάβουν να μας βοηθήσουν σε κάποιες απλές εργασίες του σπιτιού (μάζεμα παιχνιδιών, δωματίου τους).
Τα ψώνια του σούπερ-μάρκετ μπορούν να οριστούν να γίνουν μια συγκεκριμένη μέρα, μαζί με τα παιδιά ή θα μπορούσαμε να τα παραγγείλουμε να μας τα φέρουν στο σπίτι.
Μπορούμε να συμφωνήσουμε πως το σαββατοκύριακο η οικογένεια θα συγκεντρωθεί, για να μοιραστεί δραστηριότητες από κοινού, όπως χουζούρεμα στο κρεβάτι των γονιών, παιχνίδι, βόλτα, φαγητό.
Μια άλλη ιδέα είναι να ορίσουμε την Παρασκευή ως την ημέρα που θα πάμε σινεμά ή θα δούμε παιδικά στο σπίτι όλοι μαζί, τρώγοντας λιχουδιές!
Συζητάμε με τα παιδιά μας για τα αισθήματα τους (τι σημαίνει για εκείνα το ότι λείπουμε) και δε διστάζουμε να μοιραστούμε και τα αντίστοιχα δικά μας.
Τα προτρέπουμε να μας πουν πως ήταν η μέρα τους και αν είχαν κάποια δυσκολία (στον παιδικό σταθμό, με τη γιαγιά, στο σχολείο).
Η εμπλοκή του πατέρα στο παιχνίδι καταγραφής δραστηριοτήτων και καθηκόντων, κρίνεται φυσικά απαραίτητη , καθώς ο ρόλος του είναι καταλυτικός στην καλή έκβαση του εγχειρήματος.
Θα μπορούσαμε επίσης να συμπεριλάβουμε και την υποστήριξη από τη γιαγιά και τον παππού, αν αυτή είναι δυνατή .

Η πραγματική, ενεργητική επικοινωνία μεταξύ των συζύγων και αυτών με τα παιδιά για τον τρόπο λειτουργίας της οικογένειας τους είναι σημαντικό να γίνεται από νωρίς. Έτσι οι μεν γονείς αναγνωρίζουν ότι δεν μπορούν να τα κάνουν όλα τέλεια, οπότε χαμηλώνουν τον πήχη των προσδοκιών τους και από την άλλη τα παιδιά οργανώνονται πιο μεθοδικά στη ζωή της οικογένειας και μαθαίνουν να είναι πιο αυτόνομα, υπεύθυνα αλλά και ανθεκτικά.